ندارد

بنشین آرشیو وبلاگت را بخوان و گذر عمر را ببین.

...

مینویسم به یاد قبلا، لیسانسم رو پنج ماهی میشه گرفتم، کلا از وقتی وبلاگ ننوشتم تا الان تغییر خاصی بجز این در زندگیم بوجود نیومده. کامپیوترم هم خراب شده بود با موبایل بودم یه مدت شاید دلیلی بود برای این که نتونم بنویسم. همین. 

...

سلام 

چه دلتنگ اینجا شدم یهو! :(

تقویم من

برگ ریزان پاییز بیاد، سبزی بهار بره و دیو گرما تابستون رو تنها بذاره، زمستون پنبه پنبه فرود بیاد؛ فرقی نداره مهم اینه که وضعیت خودت چطوریه، خودت در چه فصلی به سر میبری...من که تقریبا حس می کنم آخرهای شب یلدا هستم! حالا کی بهاران برای من سر میرسه من که نمیدانم فقط امیدوارم!

----

+از عکس هایی ست که در اینستاگرامم نمی تونم بذارم. محرم خودم نمی دونم اونجا رو... عکس از شکلات صبحانه هم که دوست ندارم بذارم...کلا به خیر این شبکه اجتماعی من را امیدی نیست :))

+

کتابی خریدم بسی کهنه و البته مورد علاقه من، یعنی جزء پنج شش تای اول از کتاب ها و داستان های مورد پسند من است و چیزی که برایم جالب است، نوشته ی صفحه ی اولش بود که شخصی این کتاب رو به دوستش به اسم افشین تقدیم کرده بود!

نوشته ی روی صفحه اول:
"تقدیم به دوست خوبم، افشین امید آنکه تا ابد همواره دوستی پایدار و دائمی داشته باشیم...اسماعیل"

+همانطور که مطلع هستید یا نیستید، دو نفر از دوستانم در عرض دو ماه عنوانشان از دوست، برایم به آدم عادی تغییر پیدا کرد، یکم گیج مشت این حوادث و دیگر مصائب زندگی و دانشگاه بودم این چند وقت و مجالی نمی یافتم برای ریکاوری...افتاده بودم کف رینگ و بالا سرم شمرده میشد 1،2،3 و ... آخر سرها خودم بلند شدم هر چند خسته و زخمی اما...مهم اینه....بلند شدم!

+حرف از اینستاگرام شد آدرس من اینه: afshinn11

عنوان ندارد.

          

"می خواهی چیزی بگویی؟"

یادم رفت

آن قدر حرفم را قطع می کنند

که حرف اصلی ام از یادم می رود

شاید همین جوری.

سپیده دمان

در صندلی ام به خواب می روم

انگشتان ظریف او را احساس می کنم

که با نوازشی بر پلک هایم می گذرد

رخوتی دور و زیبا.

شاید می خواستم همین را بگویم،

همین از یادم رفته بود.

-----

+"یانیس ریستوس"

+جالبی ماجرا اونجاست کمتر از یک دقیقه شعری رو پیدا می کنم که خیلی به حال و هوایم می خوره، همون قدر گنگ، همون اندازه فراموشکار.

+شاید همین رو می خواستم بگم!

کارش رو بلده!

                

راست می گفتند، زندگی با پنبه سر میبرد! خیلی آرام کارش را می کند؛ حرفه ای! کارش را بلد است. تیغش کند ِ کند وضرباتش کاری ِ کاری... ما که  با این پدیده هیچ جوره کنار نیامدیم و همیشه دست به یقه بودیم با خود و زندگی... .

خودم را می بینم که از یک شخصیت ایده آل گرا سقوط کردم به یک شخصیت که بدنبال کیفیت است و حالا هم که تنها به دنبال کمیت هستم، یعنی یک شغلی داشته باشم، یک غذایی را بخورم تا شکمم سیر شود، خوابی را داشته باشم هر چند ساعتی شد و دوستانی داشته باشم که در خیابان میبینم تنها کلاه از سر بردارم و روز به خیر بگویم!

هر چقدر جلوتر می روی انگار سخت تر میشود، خصوصا حالا که خودم را تنها تر از هر زمان دیگری حس می کنم. تنها مقابل این همه چیز های پیچیده...سخت است جان من! من زندگی را این طور می بینم، یک چیز سمج چسبناک و قیر مانند که به وجودم چسبیده و زمان آن را به مرگ تبدیل می کند...دوست داشتنی به نظر نمی آید!

                

---

+پست دو عکسه! یک چیزی تو مایه های سلطانی در چلوکباب!

+شکستن قلب چیز بدی بود که طعم تلخش را چشیدم.

+یکی از آشنایان در مهمانی بود و در آن مهمانی می خواست از پسر صاحب خانه که تازه دکترایش را گرفته بود جلوی پدر و مادرش تعریف کند و بگوید یک پارجه آقاست؛ برگشت گفت:" ماشالا...یه تیکه پارچه ست!"

+من این یک هفته را هم درگیرم بعد از آن اطراق می کنم در وبلاگتان ای دوستان گرامی.

24

ز دست دیده و دل هر دو فریاد

که هر چه دیده بیند دل کند یاد

بسازم خنجری نیشش ز فولاد

زنم بر دیده تا دل گردد آزاد

----

+... 

زندگی می گه: سریع، سریع تر

         

خیلی دوست دارم یک گوشه خودم رو گیر بیارم و وقتی اون جا  بهانه آوردم که وقت کمه و زمان داره به سرعت می گذره، ناگهان برگ برنده م رو رو می کردم و زمان متوقف می شد. حالا من بودم و خودم. بدون هیچ عجله و بدو بدو در مسیر پر شتاب زندگی. اون وقت با آرامش تمام خودم رو بیشتر بررسی می کردم. بدون گذر زمان، بدون هر عادت...شاید خروجی ش کلید رهایی خودم از خودم بود و چشیدن بعد تازه ای از زندگی خود.

---

+یک کار کوچک انجام دادم و اولین پول قابل توجه م رو بدست آوردم. برای خودم قابل توجه البته وگرنه صد هزار تومان که پول تو جیبی ساعتی بعضی هاست. طعم خوبی داشت!

+یه کلیپ کوتاهی داشتم میدیدم، یک کودک 6 ساله در خیابان نقش بچه هایی رو که گم شده اند بازی می کرد البته در دو حالت مختلف. حالت اول لباس شیک و مرتب تنش بود و مردم همه ازش می پرسیدند پدر و مادرت کجا هستند و خلاصه توجه می کردند. در حالت دوم وقتی با لباس فقیرانه و سر و وضع نامرتب در خیابان قرار گرفت هیچ کس کوچکترین توجه ای بهش نکرد... اینجاست که با اجازه جناب سعدی باید بگویم: نه، همین لباس زیباست نشان آدمیت!

تهوع آور می شه گاهی...

+

فصل نو

وقتی عده ای حضورشون توی زندگیم کمرنگ شده و بدون رودربایستی باید بگم کنار گذاشته شده اند،  میتونم پیش خودم بگم که هی پسر فصل جدیدی از زندگی ت داره یواش یواش آغاز میشه... اون آدم ها رو سعی کن فراموش کنی... جای زخم هایی که به روحت زدند بالاخره ترمیم پیدا میکنه... یا لااقل اگر هم که ترمیم پیدا نکرد از این خوشحالی که حداقل این ضربه ها بیشتر ادامه پیدا نکرد...چه میشه کرد زندگی ست و تحمل باید مرا.... 

----

+با گوشی هستم و آپلود عکس کمی سخته... 

+رسم الخط م رو به محض  بهبودی اوضاع درست می کنم. 

+تابستون بهتره بره پی کارش... این آب و هوا زجر آوره برام. 

نیمه شب

باید برم کوهی جایی...تا اونجایی که می تونم فریاد بزنم...انقدر فریاد بزنم که صدام چند روز بگیره...چند روز دوست دارم دوباره توی حالت استند بای برم...از اون وقت هاست که بیخودی بهانه می گیرم و پرخاش می کنم..بهتره با کسی کار نداشته باشم...

---

+روز ها خوم رو ملزم کردم و میرم کتابخونه سالن مطالعه ش، یه تکه کوچک از بهشتم، یعنی سکوت رو پس می گیرم. سه چهار ساعت اونجام. کتابخونه فنی هم نمیرم که آشنا نبینم (از هر ده نفر یکی رو میشناسم اونجا!) میرم کتابخونه روانشناسی و ادبیات که پرنده پر نمیزنه.

+این نوع عامیانه نوشتن رو اصلا دوست ندارم اما فعلا این نوع نوشتار متناسب حال منه. دوباره خوب میشم و برمیگرده به حالت درستش.